Iemand verkrachten is een keuze
Vandaag ligt het boek Waar we over praten als we over verkrachting praten in de boekhandel. Het is een gloedvol geschreven essay van Sohaila Abdulali, dat zich bevindt tussen een persoonlijke getuigenis en een verbeten aanklacht tegen seksueel geweld overal ter wereld. Er zijn ook tal van getuigenissen van vrouwen – en een paar mannen – in opgenomen die net als Abdulali ten prooi zijn gevallen aan verkrachting. Ze had geen andere keuze dan dit boek te schrijven, zegt ze, ze werd er als het ware toe gedwongen.
Als we verkrachting willen voorkomen, moeten we het met onze kinderen vaker over seks hebben.
Abdulali: Het westers-feministische gedachtegoed houdt verkrachting en seks zorgvuldig gescheiden en definieert verkrachting als een gewelddaad. En dat is het ook. Ik zou ook nooit zeggen dat verkrachting seks is, maar het is wel een seksuele daad. Soms begint het ook als seks met wederzijdse instemming. Mijn punt is vooral dat we aan jongeren moeten leren wat het verschil is tussen seks en grensoverschrijdend gedrag, want dat kennen ze vaak niet. Dat maken de vele verkrachtingen op universiteitscampussen wel duidelijk, waarbij jongens vaak niet eens in de gaten hebben dat ze over de schreef zijn gegaan.
Seksuele voorlichting op scholen legt vandaag de nadruk op de risico’s die aan seks verbonden zijn: je kunt er zwanger van worden of een soa oplopen. Zeker meisjes krijgen de boodschap mee dat seks vervelende gevolgen kan hebben of pijn kan doen, bij de ontmaagding. Wat hun niet verteld wordt en wat zo belangrijk is, is dat iedereen recht heeft op seksueel genot. Daardoor beseffen de meisjes zelfs vaak niet dat iemand over hun grenzen gaat of misbruik van hen maakt. Ze denken dat seks zo hoort te zijn. Maar seks hoort fun te zijn. Dat moeten we niet alleen de jongens bijbrengen, maar zeker ook de meisjes.
‘Verkrachting is nog altijd zo’n taboe-onderwerp, terwijl het dagelijkse praktijk is voor zo veel vrouwen’, zegt Abdulali. Lees het hele interview met de schrijfster in Knack.